مقدمه

بسم الله الرحمن الرحیم

آیین مقدس اسلام در کنار دیگر برنامه‌های فردی و اجتماعی خود، از پیروانش می­‌خواهد که نسبت به آن‌چه از دیگران می ‌بینند بی­‌تفاوت نباشند بلکه آن‌ها را به سوی خوبی­‌ها فرا خوانده و از بدی‌ها باز دارند. این دو وظیفه اساسی، امر به معروف و نهی از منکر نام دارد.

معنای لغوی امر
امر در لغت دو معنی دارد؛ یکی کار که جمع آن امور است و دیگری دستور و طلب که جمع آن اوامر است

معنای لغوی نهی
نقیص امر، نهیبه معنای زجر و منع است

معنای لغوی معروف
معروف از ماده «عرف» به معنای شناخته شده

معنای لغوی منکر
منکر از ماده «نکر» به معنی ناشناخته است

معنای اصطلاحی امر به معروف و نهی از منکر
امر در اصطلاح، اسمی است برای هر کاری که با عقل و دین نیکو شناخته شده و منکر، ضد معروف و هر کاری است که عقل‏، زشتی آن را حکم می­‌کند یا این‌که عقل‏ها در زشتی و خوبی آن کار سکوت می‌کنند، سپس دین بدی و زشتی آن را بیان می­‌کند.پس امر به معروف یعنی فرمان دادن به نیکی و نهی از منکر، باز داشتن از بدی و ناپسندی است.

شناخت معروف و منکر
بهترین راه شناختمعروف و منکر، مراجعه به دین و عقل سلیم است. بر این اساس هر چیزی را که دین به آن امر کرد و مردم را به انجام آن تشویق نمود، آن چیز «معروف» و هرگاه دین، از چیزی نهی کرد و مردم را از انجام آن سرزنش نمود، آن چیز منکر است و هم‌چنین می­‌توان برای شناخت معروف و منکر از عقل سلیم بهره برد.